Bellenblazen en nasi padang

Allereerst bedankt voor jullie lieve reacties! Echt leuk als je je zo ver weg voelt van de bewoonde wereld om dan toch een soort van hi tech hotel te treffen om snel even iets van thuis te horen. Niet eerder heb ik me zo ver weg gevoeld. Soms ben ik zelfs een beetje soort van misselijk terwijl ik pas een week weg ben. Zo raar maar het zal wel komen omdat het toch wel heeel primitief is en omdat het toch ook in verhouding allemaal behoorlijk wat geld kost. Maarrrr ik ben wel verliefd geworden! Op Flores, op de geur van de bloemen, op de bergen en op de prachtige mensen die zo lelijk zijn dat ze mooi zijn, ze stralen echt licht uit, zo ook de koning van Ruteng waar we net even op de koffie zijn geweest. We waren werkelijk verdwaald in dit plaatsje waar helemaal niets, maar dan ook niets is! Via kleine straatjes vol vuil en vervallen huisjes ineens een hoop gegil van kinderen. Voor we het wisten zaten we in een soort van huisje aan de koffie. Een oude man met rode tandenstompjes wist niet hoe snel hij plaats moest nemen voor onze neuzen en onder zijn eigen foto. Haha, hij bleek een soort van dorpshoofd. Het gelach en gegiegel was oorverdovend en uiteindelijk werd mij duidelijk dat het was omdat ze mijn neus en ook wat andere dingen aan mij zo groot vonden en mijn haar zo wit. Nou of dat nou goed voor je ego is??? Ondertussen suizen mijn oren van het hello misterrrrr hello missss.
Maar even gauw een ander onderwerp en terug waar ik gebleven was.
In Bajawa hebben we onze tijd doorgebracht in lokale warungs waar je uit allemaal bakjes wat de eten kan pakken naast je rijst (nasi padang) Of het nou hond of rat was? Zelf heb ik het bij een soort van spinazie, ei en kip of tonijn gehouden. Echt super lekker hoor!!! De Duitsers vonden het maar niets geloof ik, dus die hebben later friet met schnitzel ergens anders gegeten, hahahaha!!
Ons onbijt bestaat vaak uit een ei, een banaan en dan op de markt halen we gebakken banaan of een soort van pannekoek met kokos. ZOOEEETTTTT!
Gisteren een eigen bemo gefixt op de markt want het vervoer is hier zo raar en slecht dat wachten op een andere bemo wel een dag kan duren als je bij de poephuizen staat, die mensen gaan namelijk nergens heen en blijven veilig bij hun voorouders die op de huizen over hun waken. Met drie lokale pubers in onze eigen bemo een dag op stap dus... muziek aan en gaan met die banaan. Over hobbels en bobbels en geen gatuh maar kuiluh via de traditionele dorpen naar een hot spring. In de de dorpen hebben we de mensen voorzien van tandenborstels en kammen. We speelden er met balonnen en zelfs het oudste vrouwtje schreeuwde het uit bij het bellen blazen. Hier en daar moest Joost de gastjes tijdens de rit helpen een bamboo boom aan de kant te slepen zodat we ook werkelijk de warm water bronnen konden bereiken. En warm waren ze!!! Een warm bad tussen rotsen onder de bomen. Een power shower in een warme waterval en eindelijk mijn haren wassen!!! Hierna een kokosnoot gesloopt, leeg gedronken en leeg gegeten. Voelt als een soort van expeditie robinson, same same but different ;-)
Het boek ' ben je ervaren' over back packen gaat inmiddels de bemo door en we lachen wat af (tnx M!! je krijgt hem straks op Bali van ons terug)
Gisteravond hebben we aangebeld bij de gevangenis van Bajawa. Daar keken ze erg gek op van ons bezoek, wat moeten jullie?
Met wat handen en voeten ons werk proberen uit te leggen maar het bleef nee en de deur ging weer dicht.
Toch zijn we volhouders en bleven voor de deur staan..... En al snel een hoop geroezemoes en werden we in ontvangst genomen door een soort hoofd bewaker. We kregen een toertje prison terwijl ik mijn rugzak met groot zakmes gewoon nog op mijn rug had (????) nou dat gaat in Nederland niet door hoor! Er was een grote open plek met tafeltennis en volleybal (???!!!) Erg kleine cellen en de maximum security was een soort van tralie hok vol 30 mensen en 60 ogen staren ons dan ook aan. Voelt wel een beetje lullig. Als ik uitleg waar ik gewerkt heb is het hek helemaal van de dam. Er is op de open ruimte van de gevangenis nauwelijks onderscheid te maken tussen gevangenen en bewakers en van piepers hebben ze nog nooit gehoord. Ze maken mij duidelijk dat alles er heel gemoedelijk aan toe gaat daar (yeah right!) en dat er geen ongeregeldheden zijn. We hebben zelfs foto's gemaakt in de gevangenis, no problem!
Toen we later op de stoep zaten bij de komen van onze ervaring werden we al gauw vergezeld door een gastje van 16. In stilte schoof hij steeds iets dichter naast me om vervolgens onze namen te vragen (iedereen vraagt hier wie je bent, waar je vandaan komt, waar je naar toe gaat, of je getrouwd bent) Deze jongen bestudeert samen met ons zijn Engelse schoolboek waarna we naar de markt gaan en we elkaar dingen aanwijzen die ik dan in het Engels zeg in hij in het Indonesisch. Het is een gezellige drukte op de markt en de jongen vangt grote ogen!!
Vanmorgen dus naar Ruteng. We hebben 5 uur lang naar country muziek (leuk voor Guust!!) en de vengaboys mogen luisteren. Om 09:30 waren we bij een Arak destileer plek (lokale whiskey) en hebben we het goedje puur mogen proeven (hierna was de country muziek een stuk leuker trouwens ;-)) Het was wel even wat sterker dan vorig jaar bij Adek thuis waar we het mixten met honing en limoen.

Morgen gaan we al vroeg met een lokale bus naar Labuhan Bajo (ook zo'n 4 uur). Daar gaan we als het goed is wat mooie duiken maken. Op de 23e zijn we van plan af te varen naar een eilandje met een stuk of 7 bamboo hutjes en verder niets, waar je met je eigen bootje kan vissen en onbewoonde strandjes en eilandjes kan gaan zoeken. Goed plan lijkt mij, toch??

De 26e stappen we op een andere boot om naar de Komodo dragons te vertrekken. Wanneer we daar niet opgegeten worden zet het schip koers naar Lombok.

We zullen dus langzaam weer stapjes gaan doen richting Bali en winkels waar ze ook dingen van voor exp. datum 2007 verkopen ;-)