Fokker & Johanes

Daar zijn we weer!!! We zijn nog op Flores maar nu in Bajawa waar maar liefst 1 computer met internet is! Om maar meteen van wal te steken.... we hebben de fokker overleefd!!!

Maar eerst even terug naar Bali.

We hebben het tweede dagje een heerlijke dag geslenterd door Sanur. Een mooi rustig plaatsje aan zee. Lekker rijst en tonijn met voetjes in het zand en uitzicht op een rif met enorme golven en voor het rif een soort van enorm zout 'zwembad' 'S avonds hebben we Raoul ontmoet. We hebben hem zijn fles whiskey gebracht en een heerlijke avond zitten kletsen onder het genot van een grote Bintang (bier) Raoul woont nu 2 1/2 jaar op Bali waar hij zijn eigen Stichting 'one dollar for music' heeft opgezet. Zie ook www.onedollarformusic.com
Hij plukt jonge muzikale talenten van de straathoek en biedt hen een kans om het talent verder te ontwikkelen. Echt fantastisch om te horen wat hij allemaal met die gasten bereikt. Genoeg ideeen opgedaan, wie weet een goed idee voor dramatherapie?

We hebben afscheid genomen van kakki en zijn op de 15e vertrokken naar Flores. Al op de 'domestic' terminal is duidelijk dat Engels niet de taal is die hier gesproken wordt. Met handen en voeten een gesprek met wat lokals die met ons in het vliegtuig gaan of naar Sumba gaan. Erg gelachen, nummers uitgewisseld, maar hoe ga je met elkaar bellen dan vraag ik me af?? Gister belde een jonge gast uit Sumba ons, maar na drie woorden wist ik ook niets meer te vertellen!
Via een ieniemienie bus vol starende mensen in een ienimienie fokker. De mensen pakken al snel mijn hand om deze te kussen, te zegenen en te knuffelen. Echt hartverwarmend. De vlucht naar Flores was wonderbaarlijk! Over allemaal kleine koraal eilandjes, het leek wel of je ze zo kon aanraken. Op het vliegveld van Ende is 1 landingsbaan en op de landingsbaan lopen geiten en naast de landingsbaan staan kinderen te zwaaien en te springen. De tassen kwamen in een houten kar en als je nummer geroepen wordt moet je snel zijn om door de starende menigte heen je eigen tas te bemachtigen. We worden belaagd door lokals dus wat doe je dan? Je gaat onderhandelen, en nog een keer en nog een keer.... maar de prijzen op Flores zijn hoog! Een stuk hoger als op Bali. Uiteindelijk met een stel Duitsers en een Hollander samen in een auto gekropen tassen erbij proppen en naar Moni. Een uur is best lang als je om de 3 seconden een haarspeld bocht naast een afgrond hebt!
De hotels in Moni zijn ook best prijzig voor Indonesische begrippen. Uiteindelijk een klein gezellig hotelletje waar je je kan wassen uit een zgn 'mandibak' met grondwater. De geur die inmiddels van ons afkomt is best bijzonder te noemen ;-)
Het dorpje ligt onder aan de vulkaan Kelimutu welke we gister beklommen hebben. Nou ja beklommen... we zijn eerlijk gezegd gewoon om 04:30 met een bemo naar boven gereden en hebben het laatste half uur de laatste klim gemaakt. Dat was al best een uitdaging in je stinkoutfit, zonder een ontbijt achter de kiezen te hebben. De zonsopkomst was echt onbeschrijfelijk. Op de vulkaan zijn drie verschillend gekleurde meren (smurfenmelk blauw, appelgroenzeeblauw, en koolapenzwart noem ik ze zelf) die steeds beter zichtbaar werden naarmate de hemel zich roder en daarna blauw kleurde en de wolken optrokken. De eerste toeristenlading (wat zijn wij dan??) was al snel weg waardoor de de Kelimutu voor ons kluppie alleen hadden (twee Duitsers en Hollander zijn blijven plakken bij ons)
We waren er allemaal echt stil van!!! De lokals geloven dat de voorouders wanneer ze overlijden naar de vulkaan trekken waar hun ziel voortleefd en de mediator wordt tussen de levenden en de goden. Ze offeren ook bij de meren.
Er bijzonder dat wanneer je een grote steen in het meer probeert te gooien je niet eens een fractie in de buurt komt, de steen raakt gewoon nooit het met mineraal gevulde zwavel water!
Op de vulkaan ontmoet ik Johanes. Een oud mannetje met een apesmoeltje of is het apenkoppie... die drie woorden Engels speekt. Hij komt uit zichzelf naar me toe en geeft me een hand en wil me knuffelen. Later vind ik Johanes weer, onder aan de vulkaan ligt hij te slapen en zo blijkt, wacht hij op ons. Als we langs hem willen lopen staat hij op pakt ons bij de kladden en neemt ons dwars door de 'woods' mee naar zijn huisje in desa Pomo. Hier ontmoeten wij zijn vrouw en kinderen. Zijn vrouw kauwt op een rode noot (waar je high van schijnt te worden) en maakt ondertussen van hele kleine draden een groot kleed (waar ze 5 maanden over doet, dan zou ik ook high worden!) Johanes maakt ons thee en we zitten wat naar elkaar te staren en te lachen. Ik probeer wat woordjes uit het woordenboek uit en er wordt nog harder gelachen. Joost rookt samen met Johanes wat sigaretten weg, starend over de diepe dalen richting Moni. Hierna vervolgen we onze weg (we zijn overigens nu nog met zijn drie want de Duitsers zijn op de berg blijven hangen) Nee we hebben ze niet geofferd!!!
De weg wordt steeds smaller en brengt ons naar allerlei kleine dorpjes waar we samen met de bewoners fruit schoonmaken, het vee bewonderen, balonnen uitdelen, uitpuffen, 'kletsen' en de weg vragen. We zitten in de middle of nowhere en geen idee waar we heen moeten. Nou om een lang verhaal, vol bijzondere ervaringen, kort te maken, we hebben er zo'n 6 uur over gedaan maar dan hebben we ook nog even bij een waterval gezeten. Hierna toch eindelijk aan het echte ontbijt begonnen!
Later in de middag zijn Joost en ik samen naar de waterval terug gelopen.
Lekker romantisch dachten wij, maar te snel gedacht haha....bij de waterval bleken alle scholen net klaar te zijn en er waren zo'n 20 lokale kinderen aan het gillen, spelen, van rotsen aan het springen. Het was er bere gezellig!
Het valt wel op dat de kinderen op Flores echt heel arm zijn en dus veel meer bedelen, daar heb ik het wel een beetje moeilijk mee. De balonnen vliegen de tas uit, zo ook vandaag toen we na een rit van 5 uur bij een traditioneel dorp in de buurt van Bajawa aankwamen. Omdat ik zo ondertussen een beetje tot tourguide ben bestempeld hebben we opnieuw met het kluppie een auto geregeld om ons naar Bajawa te brengen.Omdat het hier zo duur is, is dat de beste optie. De wegen zijn dusdanig slecht dat een lokale bus vooral leuk is als het eind in zicht is maar niet om de grote afstanden mee te doen. Via een strand met blauwe stenen, een fruitmarkt en een echte Indonesische warung waar je voor geen drol kan eten, heb ik de chauffeur voorgesteld nog een tourtje naar een traditioneel dorp te doen. (zonder de lonely planet ben ik ook niets!) Zo gezegd zo gedaan.
Wij naar de poephuizen...
We bleken de enige toeristen in het dorp Wogo waar we warm werden ontvangen en bijna in stukken getrokken. De mensen vereren de voorouders en er wordt een hoop vee geslacht en rijst gekookt wanneer er iemand dood gaat. We hebben gezien hoe ze de huizen bouwen en geleerd over het geloof van de Ngada.
Een oud dametje van 80 hebben we een leesbril gegeven waarna ze zo breed lachte met haar rode mond (weer die noten) dat ze bijna rode oortjes kreeg. We werden plat geknuffelt en MOESTEN op de foto (met ons fototoestel haha)

Ik moet eerlijk zeggen dat ik wel een beetje moe ben van alle ervaringen. Vanacht heb ik ook onwijs over thuis gedroomd, over sporten, familie, vrienden. Echt heel gek want dat heb ik normaal nooit!
Flores is hard werken als je alles wilt zien en doen en geen idee hebt of je de juiste prijs betaald, hoe ver het is en of je uberhaupt het eiland nog af komt omdat vluchten schaars zijn en boten bijna onbetaalbaar.
Met name de tourguides vragen belachelijke prijzen dus besluiten we om morgen maar gewoon op eigen gelegenheid op zoek te gaan naar een hotspring om mijn haar te wassen en een leuk dorp om wat te kletsen met de lokals.
Echter veel andere toeristen liften graag met ons mee omdat ze het wel leuk vinden hoe wij dat doen, misschien moet ik ook geld gaan vragen? haha!
Joost heeft vanavond trouwens vermoedelijk hond gegeten! Hij voelt zich overigens nog prima!